Świat – wydanie drugie

W cyklu: II Metavera Art Festival

Koncepcja recitalu Świat – Wydanie Drugie zrodziła się w głowie Katarzyny Pietrzyk (absolwentki krakowskiego PWST, związanej z Teatrem Witkacego od roku 1996) oraz Jerzego Chruścińskiego (autora muzyki do znakomitej większości spektakli, jak i dyrektora artystycznego Teatru Witkacego) na długo przed śmiercią Wisławy Szymborskiej. Przed tym ostatecznym odejściem, dla którego Noblistka zarezerwowała w swej twórczości specjalny rozdział… który w chwili obecnej z pewnością osiąga wymiar głębszy niż kiedykolwiek wcześniej.
Jak sama otwarcie przyznaje, Katarzynie Pietrzyk stosunkowo późno dane było odkryć wyjątkowy świat poezji Wisławy Szymborskiej – miało to bowiem miejsce przed egzaminami do szkoły teatralnej. Jednak od razu dała się ona uwieść dowcipowi poetki, jej skłonności do autoironii, mądrości oraz darowi odkrywania niezwykłości w tym, co zwykłe.
Dla współtwórczyni przedsięwzięcia, które w tej chwili można by traktować jako swoisty hołd złożony autorce, liryka Szymborskiej jest spójna, logiczna, jasna, wreszcie – niewysilona. Na ogół kameralne wiersze, postrzega ona jako małe arcydzieła o skończonej formie, jak i zaskakującej, trafnej poincie. Podobno sentencje, czy też fragmenty niektórych z nich żyły w niej przez wiele lat i pomimo iż pochodzą one z różnych utworów, układają się dla niej w logiczną całość…
Katarzyna Pietrzyk w tym spektaklu nie „gra Szymborskiej” i w zasadzie jedynie tym kapelusikiem nawiązuje do postaci poetki. Jest postacią, przechodzącą przez życie jak każdy z nas, zwyczajny everyman, czy w tym przypadku – everywoman. Ale ta „zwyczajna kobieta” ma świadomość, że „po każdej wojnie trzeba posprzątać”, choćby po to, żeby w trawie, porastającej jej przyczyny i skutki, mógł sobie leżeć ktoś z kłosem w zębach i gapić się w chmury…
Dobór tekstów jest niezwykle przemyślany. Nie ma tu wierszy powszechnie znanych, którymi zarzucone były media po śmierci Noblistki, ale każdy tekst zmusza do refleksji nad życiem i nad nami w tym życiu. Napięcie kilkakrotnie rozładowywane jest drobiazgami o nieco lżejszym charakterze, bo przecież Wisława Szymborska była także autorką ironicznych czy nawet autoironicznych wierszy, a jej specyficzne poczucie humoru też było jej firmową wizytówką.

Pomysł i wykonanie: Katarzyna Pietrzyk
Muzyka: Jerzy Chruściński
Konsultacja choreograficzna: Anita Podkowa
Scenografia: Ewa Dyakowska-Berbeka

W spektaklu wykorzystano wiersze Wisławy Szymborskiej: Allegro ma non troppo, Koniec i początek, Konkurs piękności męskiej, Nic darowane, Obmyślam świat, Odzież, Pierwsza fotografia Hitlera, Podziękowanie, Portret kobiecy, Prospekt, Przemówienie w biurze znalezionych rzeczy, Urodziny, Uśmiechy, Życie na poczekaniu.