W BLASKU KINA – Śmietanka towarzyska

Café Society

Po miesięcznej przerwie zapraszamy do pięknie odnowionych i na nowo zaaranżowanych wnętrz Kinoteatru Rialto  na seans w stylu glamour.  Śmietanka towarzyska w reżyserii Woody Allena to komedia o perypetiach miłosnych rozgrywających  się w scenerii modnych klubów i przyjęć Hollywood w latach trzydziestych ubiegłego wieku, przy dźwiękach muzyki swingowej, doskonale pasującej do klimatu Kinoteatru Rialto. Widzów przywita pianista Adam Snopek utworami z musicalu Wielki Gatsby, które wprowadzą  nas w klimat niezapomnianej złotej ery swingu.

Śmietanka towarzyska, nowa komedia romantyczna napisana i wyreżyserowana przez Woody’ego Allena, jest już 46. filmem tego twórcy. Akcja rozgrywa się w latach 30. ubiegłego stulecia, a jej tłem są modne kluby nocne, eleganckie przyjęcia i malownicze zakątki Nowego Jorku i Los Angeles.

…Bobby jest wrażliwym romantykiem z Bronxu. Licząc na spełnienie marzeń o wielkiej karierze, wyrusza w podróż do Los Angeles, gdzie zaczyna pracę u swojego wujka Phila – agenta topowych gwiazd Hollywood. Na miejscu poznaje piękną sekretarkę Vonnie. Chłopak bez pamięci zakochuje się w dziewczynie, nie wiedząc jeszcze, że ta znajomość wywróci jego życie do góry nogami…

Osadzona w Nowym Jorku oraz Hollywood, opowieść ta stanowi panoramę losów wielu postaci, wśród których znajdują się zarówno wielkie gwiazdy kina, poszukujący nowych podbojów milionerzy oraz uwielbiający towarzyski zgiełk amanci, jak i intelektualni profesorowie, normalne pracujące dziewczyny oraz prości chłopcy aspirujący do podboju otaczającego ich świata. Tak szeroki zakres społeczny był wpisany w scenariusz filmu od samego początku. Gdy pisałem scenariusz, starałem się nadać mu struktury klasycznej powieści, wyjaśnia Woody Allen. Podobnie jak w opowieści snutej w książce, narracja w Śmietance towarzyskiej nie pędzi na złamanie karku, a wręcz zatrzymuje się na dłuższe chwile, by skupić się na jakiejś scenie (…).

Śmietanka towarzyska, nie jest jednak wyłącznie filmowym kalejdoskopem motywów i wątków. Pewna historia wybija się nieznacznie ponad pozostałe. Chodzi o Bobby’ego Dorfmana, wywodzącego się z Bronksu ambitnego chłopaka, którego marzenia zaciągnęły najpierw na drugi koniec Stanów Zjednoczonych, do Hollywood, a później z powrotem do rodzinnego Nowego Jorku. Opowieść o Bobbym jest klasyczną historią miłosną, a on sam stanowi narracyjny fundament, na którym opiera się cała reszta filmu, objaśnia scenarzysta i reżyser, Woody Allen. Nie oznacza to natomiast, że jest ważniejszy od pozostałych postaci. Wszyscy inni odpowiadają za klimat opowiadanej historii, tworzą filmową materię, która kreuje ekranowe emocje i uniesienia.

Podobnie jak w wielu klasycznych powieściach, wszystkie wątki Śmietanki towarzyskiej, snuje odpowiednio wysławiający się narrator, stanowiący w tym przypadku alter ego samego autora filmu. Z tego względu Allen zadecydował, że sam podejmie się tego wyzwania i użyczył narratorowi własnego, rozpoznawalnego przez każdego miłośnika kina głosu. Zatrudniłem sam siebie z jednego powodu – doskonale wiedziałem, w jaki sposób chciałbym, żeby narrator modulował głos, w jaki sposób akcentował różne frazy, słowa czy spółgłoski, opowiada Allen. „Uznałem, że skoro napisałem już kiedyś książkę, będzie tak, jakbym czytał własną powieść”.

Oryginalny tytuł Café Society (pol. śmietanka towarzyska) odnosi się do bywalców i bywalczyń salonów, arystokratów, artystów oraz celebrytów, którzy w ostatnich dekadach XIX wieku i pierwszych kilkudziesięciu latach XX stulecia gromadzili się tłumnie w modnych kawiarenkach i restauracjach Nowego Jorku, Paryża oraz Londynu. Określenie to zyskało na popularności w latach 30. XX wieku w Nowym Jorku, mieście wychodzącym z dopiero co zakończonego okresu Prohibicji oraz wstępującym bezceremonialnie na ścieżkę dziennikarstwa tabloidowego, którego przedstawiciele z wielką chęcią pisywali o poczynaniach ludzi należących do „śmietanki towarzyskiej”.