Rękopisy nie płoną

MFF w Cannes 2013: Nagroda FIPRESCI w prestiżowej sekcji Un Certain Regard
Festiwal Filmowy we Fryburgu 2014: nominacja do Grand Prix
Festiwal Filmowy w Hamburgu 2013: nagroda dla najlepszego filmu o tematyce politycznej, nagroda krytyki

Świetnie przyjęty w Cannes thriller polityczny, refleksja nad wyniszczeniem Iranu spowodowanym atmosferą ucisku i terroru.

Sześćdziesięcioparoletni pisarz i były więzień polityczny, Kasra, pracuje w tajemnicy nad swoimi zbyt wiele ujawniającymi wspomnieniami. Władze oczywiście o tym wiedzą – jego telefon jest na podsłuchu, a dom pod stałą obserwacją – i żądają oddania rękopisu. Kasra zgadza się w zamian za pozwolenie wyjazdu z kraju do córki, do Paryża. Jeśli władze nie wywiążą się z umowy grozi publikacją, bo ma ukryte jeszcze dwie kopie. Jednak Kasra nie zdaje sobie sprawy z kim ma do czynienia. Służby specjalne domyślają się, gdzie rękopisy są schowane, a dwóch egzekutorów wyrusza z misją zabicia pewnej osoby. To ma wyglądać na samobójstwo…

Scenarzystą, reżyserem i producentem filmu jest Mohammad Rasoulof. Pozostała część ekipy nie ujawniła swoich nazwisk. Nie tylko personalia członków ekipy zostały z niego usunięte, ale też imiona i nazwiska aktorów, którzy w nim wystąpili. Rasoulof traktuje swój film jako dzieło autorskie i chce, aby odpowiedzialność za jego powstanie spoczęła wyłącznie na nim.

Kapitalny scenariusz, niesamowita obsada aktorska i żelazna dyscyplina reżysera, który kręcił w ekstremalnych warunkach, nielegalnie, bez pozwolenia władz, narażając się tym samym na więzienie, stworzył jeden z najlepszych i najbardziej porywających filmów o konfrontacji jednostki z totalitarnym państwem. To świadectwo twórcy, który traumatyczne doświadczenie potrafi przekuć w najwyższej próby dzieło sztuki. Ten film mówi o Iranie więcej, niż powiedziały na jego temat media w ciągu ostatnich kilku lat.

Jeden z najwybitniejszych filmów dekady. Poziomem dorównuje oscarowemu Rozstaniu Asghara Farhadiego. Artur Zaborski, redaktor naczelny portalu Stopklatka.pl

Reżyser objęty na dwadzieścia lat zakazem kręcenia filmów – jest żywym przykładem zarówno opresji, w której znajduje się Iran, jak i oporu, który ludzie temu państwu stawiają. Urszula Lipińska, Stopklatka.pl