Paryż na bosaka

Komedia Paryż na bosaka to pełna niecodziennych żartów i slapstickowej choreografii historia znajomości bibliotekarki z miasteczka na dalekiej północy Kanady i dziwnie pociągającego, ekscentrycznego kloszarda z Paryża. Czy ci czarujący dziwacy znajdą miłość w Mieście Świateł? W głównych rolach sami twórcy filmu – belgijsko-kanadyjski tandem: Dominique Abel i Fiona Gordon, a także legendy kina francuskiego – Emmanuelle Riva (zmarła w styczniu br.) i Pierre Richard.

Uporządkowane życie Fiony zakłóca pewnego dnia pełen rozpaczy list od mieszkającej w Paryżu 88-letniej ciotki Marthy. Fiona wskakuje w pierwszy samolot do Europy. Na miejscu odkrywa, że Martha zniknęła. W lawinie spektakularnych katastrof poznaje Doma, uprzejmego, ale denerwującego kloszarda, który nie chce jej zostawić w spokoju. Z czasem przestaje jej to przeszkadzać… Burleskowy, sfilmowany w fantazyjnym, charakterystycznym dla duetu Abel i Gordon stylu film, wykorzystuje humor, żeby opowiedzieć o najistotniejszych sprawach, takich jak śmierć, wolność wyboru, samotność i solidarność.

Słowo od reżyserów: To komedia burleski. Historia jest prosta, żeby w centrum uwagi pozostała gra aktorska i choreografia. Tym razem fabuła przypomina amatorskie śledztwo, co nadaje historii odmienny wydźwięk i wyróżnia ją na tle naszej twórczości. Bohaterowie znajdują się w stanie ciągłego napięcia, biegają i wpadają na siebie przez cały czas akcji. Chcieliśmy opowiedzieć zabawną, współczesną historię, która nie będzie posępna i mroczna. Bez względu na to, czy nasi bohaterowie to bezdomni, turyści czy żandarmi, mają w sobie nonkonformistyczne piękno, bunt, nadzieję, śmiech i niewinność.

Dominique Abel pochodzi z Belgii, Fiona Gordon jest Kanadyjką. Od ponad 25 lat wspólnie tworzą niezwykły teatr. Humor oparty na wizualności pozwolił im zaistnieć w różnych miejscach na świecie. Mieszkają i pracują w przebudowanej fabryce w Brukseli. Ludzka nieudolność stanowi dla nich niewyczerpane źródło inspiracji: Lubimy przesadzać, ale jesteśmy ostrożni z tym, jak to robić. Wyzwaniem dla nas jest wciągnięcie widza w świat, w którym fantazja jest nie tylko możliwa, ale też cudowna – Czy możesz przejść z drzewa na Wieżę Eiffla? W rzeczywistości nie. Ale zrobimy wszystko, żeby wyglądało to wiarygodnie. – Czy dasz radę wspiąć się na drzewo w wieku 87 lat? To nic pewnego. Ale spokojnie, przygotowaliśmy specjalne rozwiązania do tej sceny nocnej. – Czy twój krawat może zakleszczyć się w trumnie, która właśnie wjeżdża do krematoryjnego pieca?

Paryż – poza tym, że Paryż jest mitycznym miastem, symbolem marzeń i splendoru, staje się aktywnym bohaterem filmu. Na początku odkrywamy go z naiwnej perspektywy Fiony, podczas jej chaotycznego przyjazdu. Następnie spotykamy Doma w jego codziennym otoczeniu. Nasi bohaterowie poruszają się w sposób odpowiadający prawdziwemu położeniu geograficznemu. Mimo, iż w filmie pojawiają się słynne paryskie zabytki, nie dzieje się tak ze względu na ich pocztówkową czy malowniczą jakość (nawet Wieża Eiffla jest dla Fiony niezwykle czarująca), ale dlatego, że są bardzo silnymi symbolami. Wspinanie się na Wieżę Eiffla, żeby umrzeć, to poetycka wizja. Podobnie rozstawienie namiotu bezdomnego pod miniaturową replika Statuy Wolności podkreśla wolność jego włóczęgi.