Kieł

W cyklu: Młodzieżowy Klub Filmowy

2011 – nominacja do Oscara: najlepszy film nieanglojęzyczny
2009 – nagroda główna sekcji Un Certain Regard na MFF w Cannes
2009 – nagroda dla najlepszego filmu fabularnego na Montréal Festival of New Cinema

Kieł to jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów ostatnich lat, nominowany do Oscara.

Ojciec i matka mieszkają wraz z trójką dzieci w domu na obrzeżach miasta. Dom otoczony jest wysokim płotem. Dorosłe dzieci nigdy jeszcze nie wyszły poza teren posiadłości. Ich edukacja, rozrywka i ćwiczenia fizyczne są pod ścisłą kontrolą rodziców, bez jakiegokolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym. Jedyną osobą z zewnątrz, która ma prawo wejść do tego domu, jest Christina. Ojciec zaprasza ją, by poskromić seksualne ciągoty syna. W „laboratoryjnych” warunkach reżyser umieszcza metaforyczną historię ze społeczno-politycznym przesłaniem o niebezpieczeństwach związanych z odcięciem się od świata, tak jednostek jak i narodów.

Kieł jest analizą patologicznej rodziny oraz przejmującym obrazem wypaczonej rodzicielskiej miłości, w której rodzice za wszelką cenę próbują podtrzymać integralność i uzależnienie od siebie ich dorastających dzieci. Groteska miesza się tu z dramatem, thriller z absurdalną i miejscami surrealistyczną komedią. Nakręcony z dbałością o najdrobniejszy szczegół, utrzymujący rygorystyczny rytm i hipnotyzujące tempo akcji Kieł jest w efekcie utrzymaną w stylu czarnej komedii filmową satyrą.

„Kieł to jeden z najdziwniejszych i najbardziej niepokojących filmów jakie widziałam. Pokręcony i zdumiewający, sprawiający, że większość seansu spędza się z szeroko otwartymi ze zdziwienia ustami i na brzegu fotela z nadmiaru trudnych do opanowania emocji, które sprawiają, że w głowie kołacze się jedna myśli: „Nie do wiary!”.”  Monika Marach, Stopklatka

„Kieł jest niczym czarny, surrealistyczny, senny koszmar. Film ma w sobie trochę z surrealizmu Bunuela, nieco z ostrego skalpela, jakiego używa w swych filmach Haneke, a także awangardowego horroru rodem z prawdziwego thrillera. To naprawdę doskonały obraz.” Dimitris Danikas

„Lanthimos to znaczący głos w światowym kinie – ktoś, kto może wkrótce zyskać podobną sławę, jak dwaj słynni europejscy prowokatorzy: Lars von Trier i Michael Haneke.” Alistair Harkness The Scotsman