Film

dramat, komedia

Reż. Richard Linklater

Obsada:
Cate Blanchett, Billy Crudup, Laurence Fishburne

USA, 2019

104 min

Gdzie jesteś, Bernadette?

Where'd You Go, Bernadette

W cyklu: KOK – Kobiety Oblegają Kino

Bernadette Fox (Cate Blanchett) ma kochającego, choć zapracowanego męża (Billy Crudup) oraz wspaniałą córkę, piętnastoletnią Bee (Emma Nelson), dla której jest najlepszą przyjaciółką. Uważana w kręgach designu za genialną rewolucjonistkę w dziedzinie architektury, Bernadette jest kobietą ekscentryczną, nieunikającą konfliktów z otoczeniem. Pewnego deszczowego dnia znika w dziwnych okolicznościach. Bee, która postanawia za wszelką cenę ją odnaleźć, stopniowo odkrywa zaskakujące fakty z życia Bernadette…

Pełna humoru satyra na współczesną rodzinę i amerykańskie kręgi artystyczno-biznesowe, bawi i wzrusza od pierwszej do ostatniej minuty. Scenariusz bazuje na bestsellerze, lecz film finansowany był przez niezależnego producenta, Annapurna Pictures. No i udało się pozyskać tak znane, a przy tym świetne aktorki, jak Cate Blanchett i Kristen Wiig. Reżyser słynie z przywiązywania wielkiej wagi do dialogów i do pracy z aktorami, a Blanchett to laureatka dwóch Oscarów (w 2005 za rolę drugoplanową i w 2014 za pierwszoplanową).

Maria Semple (ur. 1964), ceniona powieściopisarka, scenarzystka i producentka telewizyjna, która pracowała przy tak znanych serialach jak Beverly Hills 90210, Bogaci bankruci, A teraz Susan czy Szaleję za tobą. Maria Semple napisała trzy powieści: This One is Mine (2006), Today Will Be Different (Dziś będzie inaczej, W.A.B. 2018) oraz najbardziej z nich popularną Where’d You Go, Bernadette (2012), w Polsce wydaną pod tytułem Gdzie jesteś, Bernadette? (Media Rodzina 2014). Powieść spędziła rok na liście bestsellerów „New York Timesa” i została bardzo ciepło przyjęta przez krytykę. Podkreślano niezwykle zręczne połączenie ironicznego poczucia humoru, psychologiczną przenikliwość w kreśleniu barwnych postaci i nieco dziwacznych sytuacji oraz umiejętność budzenia wzruszeń bez popadania w naiwny sentymentalizm. Pisano o niewymuszonej błyskotliwości i umiejętności przykuwania uwagi czytelnika bez uciekania się do emocjonalnego szantażu.